Laatst had ik het een gesprek met iemand, die vroeg of het gebruik van wasbare luiers nou ook iets zegt over mijn kijk op de opvoeding van mijn kinderen. Daar heb ik eens over na zitten denken, want ja, ik denk wel dat mijn keuze voor wasbaar veel zegt over hoe ik in de opvoeding van mijn kinderen sta. Nu hoor ik je denken: maar het zijn toch maar gewoon luiers? Ja, natuurlijk zijn het gewoon luiers, en ik denk ook niet dat de luiers zelf invloed hebben op mijn manier van opvoeden. Het is alleen wel zo dat mijn keuze voor wasbaar veel zegt over hoe ik opvoed. Hoe? Nou zo!
Mainstream? Nee, dank je!
Mijn keuze voor wasbare luiers was in het begin puur toevallig. Kennissen van mij gebruikten ze en ik mocht hun stash overnemen. Daar was ik heel enthousiast over, dus ik ben ermee begonnen. Vanaf het eerste moment hoorde ik dingen als ‘ach, doe toch gewoon normale luiers joh!’ of ‘dat hou je nog geen 3 maand vol!’. En ik merkte dat het mij niet zoveel kon schelen. Ik wilde niet de kudde volgen, maar ik wilde mijn eigen keuzes maken. Dit zie ik nu heel erg terug in mijn manier van opvoeden. Die is namelijk niet heel mainstream te noemen. Mijn kinderen hebben veel inspraak, de meeste dingen gaan in overleg. Ik doe niet aan beloningskaarten of strafhoekjes en ik kijk vooral naar wat mijn kinderen nodig hebben, niet naar wat ‘de boekjes’ vindt dat ze moeten. Dit is wel iets wat ik heb moeten leren en vooral durven, want bij mijn oudste vond ik het de eerste maanden doodeng om de boekjes te negeren. Maar het went en ik merkte al snel dat mijn kinderen het er beter op deden en dat ik een rustigere ouder werd. Want ik kan mijn baby wel om de 3 uur gaan voeden, maar als ze er rustiger van wordt om de hele avond aan de borst te liggen, dan negeer ik de richtlijnen mooi. Of ik kan wel weigeren om mijn kleuter soms ’s nachts in bed te nemen, maar dat komt mijn nachtrust niet ten goede. Dat anderen daar misschien wat van vinden, is prima, maar verandert niks aan mijn manier van opvoeden.
Ik denk dat mijn keuze voor wasbare luiers een begin was van dit volgen van mijn gevoel. Laat iedereen maar kletsen en vertrouw erop dat je zelf weet wat het beste werkt voor jouw kind, dat was voor mij eigenlijk de strekking.
Wij zijn ook maar te gast op onze planeet
Een ander onderdeel van mijn keuze voor wasbare luiers, was het groene aspect ervan. Ik ben altijd al bewust geweest van onze planeet. Niet heel hardcore, dat niet, maar ik ben bijvoorbeeld al sinds mijn 10e vegetarisch omdat ik het zo zielig vond om andere dieren op te eten. Wij zijn thuis ook redelijk bewust: de kachel laag, niet onbedoeld de lichten aanlaten, kort douchen en de auto nemen we alleen als het echt nodig is. Dit probeer ik ook in de opvoeding van mijn kinderen mee te geven. Laatste vroeg mijn 4-jarige zoon waarom ik hem niet met de auto van school kwam ophalen. Dus ik heb hem uitgelegd dat er stoffen uit de auto komen die slecht zijn voor de planten en dieren. En dat we daarom liever niet de auto pakken als het niet nodig is. Nog een voorbeeld: wij gaan thuis respectvol om met dieren. Ook met kleinere dieren. Slakken maak je niet dood, je rent niet achter vogels aan en dieren trek je niet aan hun staart. Ook niet als je pas 1 bent.
En niet alleen op onze planeet zijn we zuinig
Het derde, en aanvankelijk belangrijkste, argument voor mij om wasbare luiers te gaan gebruiken, is omdat het ontzettend veel geld bespaard! En laat ik nou best zuinig aangelegd zijn, hoewel dat misschien een understatement is. Ik ben het type mens dat liever geen dingen koopt die niet in de aanbieding zijn. Dit aspect is ook zeker iets wat ik probeer mee te geven in de opvoeding van mijn kinderen. Ze krijgen niet zomaar een cadeautje en ik laat ze regelmatig weten dat iets te duur is of dat ik daar nu geen geld voor heb. Ook al is dat niet altijd waar, toch wil ik graag dat ze weten dat dingen geld kosten en dat dingen dus niet zomaar van hun zijn. Ook al hoeft mama niet meer te doen dan een pasje in een apparaat te stoppen, waarna het is betaald. Geld is nog een erg abstract begrip voor ze, omdat wij eigenlijk niks met fysiek geld betalen. Daarom probeer ik ze wel mee te geven hoeveel geld iets kost, hoe jong ze nu ook nog zijn. Als het niet nodig is om ergens meer geld aan uit te geven, doen we dat ook niet. En dat is ook een van de redenen dat ik geen wegwerpluiers koop, ook al staan Woezel&Pip erop!
Een beetje dwars
Je zou kunnen zeggen dat ik in mijn manier van opvoeden een beetje dwars ben. Ik geloof niet in argumenten als ‘maar dat hebben we altijd zo gedaan’ of ‘maar mijn buurvrouw/het cb/de media vindt dat iets zo hoort’. Ik geloof er heilig in dat mijn kinderen zelf ook goed willen functioneren in deze maatschappij en daarom volg ik ze in hun eigen ontwikkeling. Bijsturen doe ik uiteraard wel, maar dan met een duidelijke uitleg erbij, want hun autonomie is net zo belangrijk als die van mij. Heel simpel voorbeeld: mijn kinderen spelen graag met water. Dat vind ik binnen niet zo handig, want dan wordt alles nat en beschadigd de laminaatvloer. Totdat mijn zoon met de oplossing kwam: ‘maar mama, dan maak ik alles wat buiten de wasbak knoeit zelf weer direct droog’. Probleem opgelost, iedereen is in zijn waarde gelaten en we hebben samen een middenweg gevonden.
Wat mij ook erg dwars maakt, is dat ik meer van de lange termijn opvoeding ben en dus kijk wat voor volwassenen ik wil afleveren aan het einde van de rit. Mijn kinderen hoeven dus niet altijd direct braaf te luisteren, want op de lange termijn wil ik ook dat ze zelf keuzes kunnen maken en niet klakkeloos ja en amen zeggen. De meeste besluiten nemen mijn man en ik wel, maar dat betekent niet dat ze geen inspraak hebben of dat wij geen compromissen sluiten. Dit zorgt nog wel eens voor opgetrokken wenkbrauwen, maar dat mag uiteraard ook. Deze manier van opvoeden is nou eenmaal niet heel mainstream, maar het voelt voor ons logisch om meteen met het einddoel in het hoofd te beginnen. Ik zou niet weten wanneer ik anders moet omschakelen van het ‘ze leren luisteren’ naar ‘ze leren hun eigen mening te vormen’. Als ze 8 zijn? Of wellicht als ze 10 zijn? Of moet dat pas als ze 18 zijn? Dat is mij veel te ingewikkeld, dus ik begin nu gewoon alvast!
Het meest gehoorde argument hier tegen is dat ik ze niet voorbereid op autoriteit, maar dat vind ik onzin. Mijn kinderen kunnen prima omgaan met autoriteit van juf, maar hebben ook een eigen mening en kunnen die verwoorden. Ze hebben respect voor wat een autoriteit zegt, maar willen ook dat die autoriteit respect heeft voor hun. Prima, lijkt mij. Ze zien ook dat papa en mama soms andere keuzes maken en dat sommige dingen thuis wel mogen en bij anderen niet. Dat vinden ze prima en daar kunnen ze goed mee omgaan. En gemiddeld werkgever heeft een werknemer nodig die zelf nadenkt, niet eentje die slaafs volgt. Dus zolang deze manier voor ons op de lange termijn werkt, wil ik best nu eventjes te boek staan als ‘dwarse moeder’.
En jij? Wat is jouw manier van opvoeden en wordt dat ook weerspiegeld in sommige praktische keuzes die je maakt?
© 2024 www.wasbaarwonderland.nl - Powered by Shoppagina.nl